Lijjat Papad : ଏହି 7 ଜଣ ମହିଳା 80 ଟଙ୍କା ଉଧାର ନେଇ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ବିଜନେସ,ବର୍ତ୍ତମାନ ଠିଆ କରିଛନ୍ତି କୋଟି କୋଟି ଟଙ୍କାର କମ୍ପାନୀ !
Get real time updates directly on you device, subscribe now.
ଆମ ଦେଶରେ ପାପଡ଼ର ବହୁତ୍ ଡିମାଣ୍ଡ ରହିଥାଏ । ପାପଡ଼ ଏମିତି ଗୋଟିଏ ଜିନିଷ ଯାହାକୁ ସବୁ ଘରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇଥାଏ । ଆଜିକାଲି ସୁପର ମାର୍କେଟରେ ଅଲଗା ଅଲଗା ପ୍ରକାରର ପାପଡ ଦେଖିବାପାଇଁ ମିଳିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଲିଜ୍ଜତ ପାପଡ଼ ଉପରେ ଆଖି ପଡ଼ିଲେ, ସ୍ମୃତି ତାଜା ହୋଇଯାଏ । ଭାରତରେ ସମସ୍ତେ ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ଲିଜ୍ଜତ ପାପଡ଼ ବିଷୟରେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଲିଜ୍ଜତ ପାପଡ଼ ଯେତେ ଲୋକପ୍ରିୟ ଅଟେ, ସେତେ ଅଧିକ କୌତୁହଳ ଅଟେ ତା ପଛର କାହାଣୀ ।
ବାସ୍ତବରେ ଲିଜ୍ଜତ ପାପଡ଼ର ଯାତ୍ରା 1959 ମସିହାରେ ମୁମ୍ବାଇରେ ରହୁଥିବା ଯୋଶବନ୍ତି ବେନ ଏବଂ ତାଙ୍କର ଛଅଜଣ ସାଙ୍ଗ ମିଶି ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ଏହାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବା ପଛରେ ଏହି 7ଜଣ ମହିଳାଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଇଣ୍ଡଷ୍ଟ୍ରି ଆରମ୍ଭ କରିବା କିମ୍ବା ଅଧିକ ପଇସା ରୋଜଗାର କରିବା ନଥିଲା ବରଂ ନିଜ ପରିବାରର ଖର୍ଚ୍ଚରେ ନିଜେ ସହଯୋଗ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । କାରଣ ସେମାନେ ଅଧିକ ପାଠ ପଢ଼ି ନଥିଲେ, ତେଣୁ ଘରୁ ବାହାରକୁ ଯାଇ ସେମାନେ କାମ କରିପାରି ନଥାନ୍ତେ ।
ଏହି 7ଜଣ ମହିଳା ପାପଡ଼ ତିଆରି କରି ବିକ୍ରୀ କରିବାକୁ ଯୋଜନା କଲେ, ଯାହାକୁ ସେମାନେ ଘରେ ହିଁ କରିପାରୁ ଥିଲେ । ଯୋସବନ୍ତି ବେନ ପୋପଟ ସ୍ଥିର କଲେ ଯେ ସେ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସହିତ ସାମିଲ ପାର୍ବତୀବେନ ରାମଦାସ ଥୋଡାନି, ଉଜମବେନ ନରାନଦାସ କୁଣ୍ଡଳୀୟା, ବାନୁବେନ୍ ତନ୍ନା, ଲାଗୁବେନ ଅମୃତଳାଲ ଗୋକାନି, ଜୟାବେନ ବିଠଲାନି ପାପଡ଼ ତିଆରି କାମ ଆରମ୍ଭ କରିବେ ।
ମାର୍ଚ୍ଚ 15 ତାରିଖ 1959 ମସିହାରେ ଲିଜ୍ଜତ ପାପଡ଼ର ଯାତ୍ରାର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା । ଏହି ମହିଳାମାନେ ମିଶି ପ୍ରଥମେ 80ଟଙ୍କା ଉଧାର ନେଲେ ଏବଂ ସେହି ଟଙ୍କାରେ ସେମାନେ ପାପଡ଼ ତିଆରି କରିବାର ଗୋଟିଏ ମେସିନ କିଣିଲେ ଏବଂ ଏହାସହିତ ପାପଡ଼ ତିଆରି କରିବାକୁ ଜରୁରୀ ଜିନିଷ ମଧ୍ୟ କିଣିଲେ । ଏହାପରେ ଏହି ମହିଳାମାନେ 4 ପ୍ୟାକେଟ ପାପଡ଼ ତିଆରି କଲେ ଏବଂ ଜଣେ ବଡ ବେପାରୀକୁ ଯାଇ ବିକ୍ରି କରିଦେଲେ । ଏହାପରେ ବେପାରୀ ଆହୁରି ପାପଡ଼ ମାଗିଲେ । ଏହାପରେ ଆଉ କଣ୍ ହେବ, ଏହି ମହିଳାଙ୍କ ପରିଶ୍ରମ ସଫଳତା ଆଣିଲା ଏବଂ ବିକ୍ରି ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଲା ।
ଆପଣଙ୍କୁ କହିରଖୁଛୁ ଯେ ଲଜ୍ଜତର 63 କେନ୍ଦ୍ର ଏବଂ 40 ମଣ୍ଡଳ ରହିଛି ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନ ଲିଜ୍ଜତ ଗୋଟିଏ ଘରୋଇ ନାମ ଅଟେ । ଲାଭ ସବୁ ମହିଳାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବଣ୍ଟା ଯାଇଥାଏ, ତେଣୁ ପାପଡ଼ ତିଆରି କରୁଥିବା ସବୁ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ କମ୍ପାନୀର ମାଲିକାଣୀ ବୋଲି କୁହାଯାଏ ।
ଯୋସବନ୍ତି ବେନ କହୁଥିଲେ, ” ମୁଁ ନିଜେ ପାପଡ଼ର ଅଟାକୁ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ଦେବା ପୂର୍ବରୁ ଟେଷ୍ଟ କରିଥାଏ । ଯଦି ମତେ ପାପଡ଼ର ଅଟାରେ କିଛି ଗଡବଡ ଲାଗେ, ତେବେ ମୁଁ ପୁରା ଅଟା ଫିଙ୍ଗି ଦିଏ । ଗୁଣବତ୍ତା ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ଆମର ଧ୍ୟାନ ଅଟେ ଏବଂ ତାପରେ ସ୍ଵାଦ ଓ ସ୍ବଚ୍ଛତାରେ ନିରନ୍ତରତା ଆମର ଲକ୍ଷ ଅଟେ । ଆମେ ” ନୋ କ୍ରେଡିଟ” ଏବଂ “ନୋ ଲସ” ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ କାମ କରୁ । ତେଣୁ କ୍ଷତି ହେବାର ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ଉଠୁନି ।”
ଯୋସବନ୍ତି ବେନ ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳେ 4:30 ସମୟରେ ଉଠୁଥିଲେ ଏବଂ ସକାଳ 5:30 ସୁଦ୍ଧା କାମ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଉଥିଲେ । ତାଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ସ୍ପଷ୍ଟ ଏବଂ ଭଦ୍ର ଯେ ସେ ନିଜର ଇଚ୍ଛା କରିବେ ଏବଂ ସଚ୍ଚୋଟତାର ସହିତ ଚେଷ୍ଟା କରିବାରେ କୌଣସି କାମ ନ ଛାଡ଼ିବେ । ଏହି କାହାଣୀ କେବଳ ସଫଳତାର ନୁହେଁ ବରଂ ଏହା ସବୁ ଭାରତୀୟ ମହିଳାଙ୍କୁ ଗୌରବାନ୍ୱିତ ହେବାର ସୁଯୋଗ ଦେଇଥାଏ ।
