ମୃତ୍ୟୁର 17 ଦିନ ଯାଏଁ ଆତ୍ମା ସହ ଘଟିଥାଏ ଏହିସବୁ ଭୟଙ୍କର ଘଟଣା, ଜାଣନ୍ତୁ ସେହି ଘଟଣା ଗୁଡ଼ିକ କ’ଣ କ’ଣ

ଗରୁଡ଼ ପୁରାଣରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଯମଦୂତମାନେ ଆତ୍ମାକୁ କେବଳ 24 ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ନିଜ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇଯାଆନ୍ତି ଏବଂ ଏହି 24 ଘଣ୍ଟା ମଧ୍ୟରେ ସେ ଆତ୍ମାକୁ ତା ଦ୍ବାରା କରିଥିବା ପାପ ଓ ପୁଣ୍ୟର ହିସାବ ଦେଇଥାନ୍ତି । ଏହା ପରେ ପୁଣି ସେହି ଆତ୍ମାକୁ ସେହି ଯମଦୂତମାନେ ଛାଡି ଯାଆନ୍ତି ଏବଂ 13 ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆତ୍ମା ତା ନିଜ ଘରେ ଘୁରି ବୁଲିଥାଏ । 13 ଦିନ ପରେ ସେ ଆତ୍ମାର କ୍ରିୟାକର୍ମ ସରିବା ପରେ ଯମଦୂତମାନେ ଆସି ସେ ଆତ୍ମାକୁ ତା ଘରୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ନେଇଯାଆନ୍ତି । ଆଉ ତାପରେ ତାକୁ ଯମରାଜାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଦଣ୍ଡବିଧାନ କରାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଜମଲୋକ ପହଞ୍ଚିବା ଆତ୍ମା ପାଇଁ ଏତେ ବି ସହଜ ହୋଇନଥାଏ । ତେବେ ଚାଲନ୍ତୁ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଆତ୍ମା ସହ କଣ କଣ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କାହିଁକି ମୃତ ବ୍ୟକ୍ତିର କ୍ରିୟା କର୍ମ ଅବଶ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ୍ ସେ ବିଷୟରେ ଜାଣିବା ।

ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ ମଣିଷ ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଥାଏ ଓ ତାର ଅଜାଣତରେ ଆତ୍ମା ତା ଶରୀରରୁ କେବେ ବାହାରିଯାଏ । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମାର ଆଖି ଖୋଲେ, ସେତେବେଳେ ସେ ତାର ସ୍ଥିତିକୁ ବୁଝିପାରି ନଥାଏ । ସେ ଶୂନ୍ୟରେ ଉପରକୁ ଉଠିବାକୁ ଲାଗେ ଏବଂ ଯେଉଁଠାରେ ରାସ୍ତାରେ କିଛି ବାଧା ଆସେ, ସେଇଠାରେ ହିଁ ତାର ଯମଦୂତ ସହିତ ଭେଟ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସେମାନେ ତାକୁ ସେଠାରୁ ନେଇଯାଆନ୍ତି ।

ପୁରାଣ ଅନୁସାରେ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ଉପରକୁ ଉଠେ, ସେତେବେଳେ ତାକୁ ତିନିଟି ରାସ୍ତା ଦେଖାଯାଏ । ଯଥା – ଅଚ୍ୟୁ ମାର୍ଗ, ଧୁମ ମାର୍ଗ ଓ ଉତ୍ପତ୍ତି ବିନାଶ ମାର୍ଗ । ଅଚ୍ୟୁ ମାର୍ଗ ଦେବଲୋକ ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମ ଲୋକର ମାର୍ଗ ଅଟେ । ଧୁମ ମାର୍ଗ ପିତୃ ଲୋକର ରାସ୍ତା ଅଟେ ଓ ଉତ୍ପତ୍ତି ବିନାଶ ମାର୍ଗ ନର୍କର ରାସ୍ତା ଅଟେ । ସେହି ଆତ୍ମାର କର୍ମଫଳ ଅନୁସାରେ ଆତ୍ମା ଆପେ ଆପେ ନିଜର ଉଚିତ୍ ରାସ୍ତା ଦେଇ ଚାଲିଯାଏ ।

ଜଦୂର୍ବେଦରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି ଯେ ଯେଉଁମାନେ ଭଗବାନଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ଓ ତପସ୍ୟା କରିଥାନ୍ତି, ସେମାନେ ଅଚ୍ୟୁ ମାର୍ଗ ଦେଇ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ lକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ରାକ୍ଷସ କର୍ମ କରିଥିବା ଆତ୍ମା ପ୍ରେତାତ୍ମା ହୋଇ ଅନନ୍ତ କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୃଥିବୀରେ ଘୁରି ବୁଲିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେଥିରୁ ଆଉ କିଛି ଆତ୍ମା ପୃଥିବୀରେ ପୁନଶ୍ଚ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି । ଜରୁରୀ ନୁହେଁ ଯେ ସେମାନେ କେବଳ ମଣିଷ ରୂପରେ ଜନ୍ମ ନେବେ ।

ଆତ୍ମା 17 ଦିନ ଧରି ଯାତ୍ରା କରିସାରି 18 ତମ ଦିନରେ ଜମପୁରରେ ପହଞ୍ଚିଥାଏ । ଗରୁଡ଼ ପୁରାଣରେ ଆତ୍ମାର ଏହି ଯାତ୍ରାରେ ବୈତରଣୀ ନଦୀ ବହୁଥିବାର କୁହାଯାଇଛି । ଏହି ରାସ୍ତା ଅତ୍ୟନ୍ତ କଠିନ ଏବଂ କଷ୍ଟଦାୟକ ଅଟେ । ଏହି ବୈତରଣୀ ନଦୀକୁ ଗଙ୍ଗା ନଦୀର ରୌଦ୍ର ରୂପ ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ତାର ଜୀବନକାଳ ଭିତରେ ଗୋ ଦାନ କରିଥାଏ, ଆରାମରେ ସେ ଗାଈର ଲାଞ୍ଜ ଧରି ବୈତରଣୀ ନଦୀକୁ ପାର କରିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ଜୀବନକାଳ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଦାନ କରିନଥାଏ, ତାର ଆତ୍ମା ସେହି ନଦୀରେ ବାରମ୍ବାର ବୁଡି ଚାଲିଥାଏ ଏବଂ ଯମଦୂତମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ନଦୀରୁ କାଢି ଧକ୍କା ଦେଇ ଦେଇ ଆଗକୁ ବଢାଇ ଥାଆନ୍ତି । ଏହି ବୈତରଣୀ ନଦୀ ଗୋଟିଏ ଜଳୁଥିବା ଲାଭା ଭଳି ହୋଇଥାଏ ।

ଏହାପରେ ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ପଦ୍ମ ପୋଖରୀରେ ପହଞ୍ଚିଥାଏ । ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ଝଙ୍କାଳିଆ ଗଛ ଥାଏ । ଯେଉଁଠାରେ ଆତ୍ମା କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ବିଶ୍ରାମ ନେଇଥାଏ ଏବଂ ଏଠାରେ ହିଁ ତାର ପୁତ୍ର ଏବଂ ପ୍ରିୟଜନମାନଙ୍କର ଦ୍ଵାରା ପିଣ୍ଡଦାନ ଏବଂ ଭୋଜନ ମିଳିଥାଏ । ଯାହାଫଳରେ ଆତ୍ମାକୁ ଆଗକୁ ଯିବାପାଇଁ ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ତେଣୁ ଯେକୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିର କ୍ରିୟା କର୍ମ କରିବା ଉଚିତ୍ ।

ଜମାଲୋକରେ ଚାରୋଟି ଦ୍ଵାର ଥାଏ । ଦକ୍ଷିଣ ଦ୍ଵାରରେ ପାପି ମାନଙ୍କର ବିନାଶ ହୋଇଥାଏ, ଉତ୍ତର ଦ୍ଵାର ଦେଇ ପୁଣ୍ୟାତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ବାପାମାଆଙ୍କ ସେବା କରିଥାନ୍ତି, ସବୁବେଳେ ସତ୍ୟ କହିଥାନ୍ତି ଏବଂ ହିଂସା, ଅହଙ୍କାର, ଲୋଭ ଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିଥାନ୍ତି, ସେହି ଆତ୍ମା ପୂର୍ବ ଦ୍ଵାର ଦେଇ ପ୍ରବେଶ କରନ୍ତି । ଯୋଗୀ, ଋଷି ମାନଙ୍କର ଆତ୍ମାକୁ ସ୍ବାଗତ କରିବାପାଇଁ ପଶ୍ଚିମ ଦ୍ଵାରରେ ଅପସରା ମାନେ ଜଗି ରହିଥାନ୍ତି । ମଣିଷର କର୍ମ ଓ ତିଥି ଅନୁଯାୟୀ ମଧ୍ୟ ଯମଲୋକର ଦ୍ଵାର ଖୋଲିଥାଏ ।

ଯଦି କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷରେ କାହାର ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ, ତେବେ ତା ପାଇଁ ଦକ୍ଷିଣ ଦ୍ଵାର ଖୋଲିଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ଶୁକ୍ଳ ପକ୍ଷରେ ଜନ୍ମ ହୁଏ, ତେବେ ତା ପାଇଁ ଉତ୍ତର ଦ୍ବାର ଖୋଲିଯାଏ । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ଯମରାଜଙ୍କ ଆଗରେ ହାଜର ହୁଏ, ସେତେବେଳେ ଚିତ୍ରଗୁପ୍ତ ଆତ୍ମାର ପାପ ପୁଣ୍ୟର ହିସାବ କରନ୍ତି । ସେହି ଅନୁଯାୟୀ ଯମରାଜ ଆତ୍ମାକୁ କେଉଁ ନର୍କକୁ ପଠାଇବେ ତାହା ସ୍ଥିର କରନ୍ତି ।