“ମୋର ଭୁଲ କଣ ସୌମ୍ୟ, ତତେ ପ୍ରେମ କରି ଆଜି ମୁଁ ମରିଗଲି । ଆଜି ମୋ ଆତ୍ମା ଅଶାନ୍ତ ହୋଇ ଘୁରି ବୁଲୁଛି, ଆଜି ମୁଁ ପ୍ରେତାତ୍ମା ହୋଇଯାଇଛି । ମତେ ଶାନ୍ତି ଦରକାର୍ ସୌମ୍ୟ, ମତେ ଶାନ୍ତି ଦରକାର୍… ମତେ ଶାନ୍ତି ଦରକାର୍ ସୌମ୍ୟ ।”
ଆଜ୍ଞା ହଁ, ରାତି ହେଲେ ଶ୍ବେତାର ଆତ୍ମା କାନ୍ଦୁଛି । କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦୁଛି । ଶୁନଶାନ୍ ରାସ୍ତା ସହ ନିଶବ୍ଦ ସହର ଏବଂ ଏହି ସହର ଭିତରୁ ଶ୍ୱେତାର ଚିତ୍କାର ଶୁଭୁଛି । ରାତି ଦୁଇଟାରେ ଶ୍ୱେତାର ଆତ୍ମା ବାହାରୁଛି, ଆଉ ନିକାଞ୍ଚନ ରାସ୍ତାରେ ଶ୍ୱେତା ଘୁରି ବୁଲୁଛି । ସେ ଚିତ୍କାର କରି କରି କହୁଛି, “ମୁଁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁ । ସୌମ୍ୟ ମୁଁ ତତେ ପ୍ରେମ କରି ଆଜି ମରିଗଲି । ଏବେ ମୁଁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ମୋ ସାଙ୍ଗସାଥୀ ଓ ମୋ ପରିବାର କଥା ମୋର ବହୁତ୍ ମନେପଡୁଛି ।
ମୋର ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ସିନା ମତେ ସବୁ ଭୁଲିଗଲେ, ହେଲେ ମୁଁ କିନ୍ତୁ କାହାକୁ ବି ଭୁଲି ପାରୁନି । ମୋର ସମସ୍ତଙ୍କ କଥା ମନେ ପଡୁଛି, ଆଉ ମୁଁ ଅଶାନ୍ତିରେ ଘୁରି ବୁଲୁଛି । ମତେ ମୋ ଜୀବନ ଦରକାର୍, ମତେ ମୋ ଶରୀର ଦରକାର୍ । ମୁଁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁଛି ଏବଂ ମୋ ଜୀବନକୁ ହସି ହସି ଉପଭୋଗ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ମୁଁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁଛି ।”
ଆଜ୍ଞା ହଁ, ଏବେ ଶ୍ବେତାର ଆତ୍ମା ଏମିତି କିଛି ହିଁ କହୁଥିବ । ସୌମ୍ୟ ତୋ କଥା ବହୁତ୍ ମନେ ପଡୁଛି । ତୁ ମୋ ସହ ଏମିତି କାହିଁକି କଲୁ । ତତେ ପ୍ରେମ କରି ମୁଁ କଣ ଭୁଲ କରିଥିଲି ! ମୁଁ ମୋ ବାଟରେ ଥିଲି, ତୁ ମୋ ଜୀବନରେ ଆସିଲୁ । ମୋ ସହ ମିଠା ମିଠା କଥା କହି ପ୍ରେମ କଲୁ, ମୋ ସହ ରାତି କଟେଇଲୁ । ଆଉ ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ତତେ ପିତା ଲାଗିଲି, ସେତେବେଳେ ତୁ ମତେ ପାଦରେ ଆଡେଇ ଦେଲୁ । ତତେ ପ୍ରେମ କରି ଭୁଲ କରିଥିଲିରେ ସୌମ୍ୟ, ଯଦି ମୁଁ ତତେ ପ୍ରେମ କରିନଥାନ୍ତି ତାହେଲେ ହୁଏତ ମୁଁ ଆଜି ଖୁସିରେ ବଞ୍ଚିଥାନ୍ତି । ଶ୍ଵେତାଙ୍କ ଆତ୍ମା ଆଜି ଏମିତି କିଛି ଭାବୁଥିବ ।